Wat gaat de tijd snel!

Na ons vorige reisverslag op Zanzibar hebben we er al weer een hele week werken op de verloskamers van Turiani Hospital en een prachtig weekend wandelen door de bergen opzitten! Afgelopen week hebben we mooie en minder mooie momenten gehad.

De week begon met een vervelend bericht: het kindje dat we 40 minuten lang hadden beademd was na drie dagen overleden, toen wij op Zanzibar zaten. Het kindje zat tot die tijd nog steeds aan de zuurstof en toen ’s nachts de elektriciteit was uitgevallen en het zuurstofapparaat het begaf, overleed het kindje kort daarna. Een hele teleurstelling, we hadden zo gehoopt dat hij het zou halen… Het kleine ventje heette Bright. Toen we deze week een jongetje een naam mochten geven, hoefden we niet lang na te denken: Bright, de moeder vond het een prachtige naam en voor ons was het ook mooi om zijn naam zo door te geven. 

Voor op de verloskamers hebben we een nieuwjaarscadeau gekocht: een whiteboard  waarop we met zwarte tape vakken hebben gemaakt voor de 6 verlosbedden op de Labour Ward. Dit hebben we gekocht omdat de werknemers op de verloskamers ons nooit konden vertellen wie er in welk bed lag, hoeveelste kind ze kregen en hoeveel ontsluiting etc. ze hadden. Nu kunnen ze de belangrijkste informatie in één oogopslag zien. Ze waren er erg blij mee en zagen allemaal in dat dit bord hen meer structuur en overzicht kan bieden. Diezelfde dag hebben we een bevalling bedaan van een onverwachte tweeling. We achtten de buik al erg groot voor haar termijn, dus ergens hadden we er rekening mee gehouden dat er wellicht meer kindjes in konden zitten. En ons voorgevoel bleek goed te zijn, er kwamen twee jongetjes van 2 kg en 2.4 kg uitgerold met een goede start! Een prachtige bevalling. Voor dinsdagochtend hadden we plannen gemaakt om mee te gaan op outreach om te helpen met het vaccineren van baby’s en het controleren van zwangeren die erg ver van het ziekenhuis wonen. Om 9u ’s ochtends zou de jeep vertrekken, dus na de ochtendoverdracht gingen we naar de verloskamers om daar mee te delen dat we er vandaag niet zouden zijn. Om de resterende tijd zinvol op te vullen deden we een rondje ‘vital signs’ waarbij we bij alle zwangeren die er op dat moment lagen te bevallen uitwendig onderzoek deden en de hartslag gingen luisteren. Tot onze schrik was er een vrouw waarbij de hartslag van het kindje rond de 80 lag. Foute boel! In no time hadden we naar haar ontsluiting gevoeld, ze had 7 cm en het kindje was nog niet goed ingedaald dus ze moest voor spoedkeizersnede. Binnen een paar minuten hadden we de dienstdoende dokter overtuigd van de ernst van de situatie, haar voorbereid op keizersnede met katheter, infuus en bloedafname en waren we op weg naar de OK. Eenmaal omgekleed en klaar voor de opvang van een hoogstwaarschijnlijk ‘slecht’ kind hadden we de taken met z’n tweeën duidelijk verdeeld. Er kwam inderdaad een slap, bleek kindje uit dat niet ademde, dus in teamwork hebben we het kindje opgevangen. Na 15 minuten beademen begon het kindje zelf te ademen en namen we ons kleintje mee naar de verloskamers waar een zuurstofapparaat staat. Tijdens het opensnijden van de buik van moeder was ons duidelijk geworden wat de oorzaak was van de lage hartslag van het kindje tijdens de bevalling; er zat een scheur in de baarmoeder. Dit is een ernstige complicatie die niet alleen voor het kindje, maar ook voor moeder ernstige gevolgen had gehad als we er niet zo snel bij waren geweest! Een gek idee om te bedenken dat als wij niet geluisterd hadden, moeder en kind het wellicht niet hadden gered. Het kindje en zijn moeder herstelden goed, onze opluchting was groot! Van de doctoren en verloskundigen kregen we complimenten voor het redden van dit kindje en wellicht de moeder.

’s Avonds zijn we aan de slag gegaan om een presentatie in elkaar te zetten die we de volgende dag na de ochtendoverdracht gingen presenteren. Woensdagochtend was het dan zover! In maar liefst 45 minuten hebben wij 42 doctoren, hoofdzusters en studenten de positieve resultaten van het programma ‘Helping Babies Breathe’ en de stappen die hierin verwerkt zijn kunnen laten zien. Om de theorie in praktijk te brengen lieten we een doctor naar voren komen om een casus te spelen waarbij een kindje ter wereld komt dat niet ademt. Het was niet alleen erg zinvol en verhelderend om de stappen inzichtelijk te krijgen, maar ook erg lachwekkend af en toe. Na deze casus vroegen we of er iemand was die dacht dat hij of zij het beter kon dan de doctor. Een zuster durfde deze uitdaging wel aan en ze deed het goed! Erg leuk om te zien! Na afloop van de presentatie was er ruimte voor vragen en konden ze onze meegebrachte materialen bekijken. We lieten iedereen weten dat we de resterende stagedagen op de verloskamers waren om te oefenen met de stappen van ‘Helping Babies Breathe’. We kregen hele enthousiaste reacties, hadden we eigenlijk niet zo verwacht. Heel fijn om te zien, de komende dagen zullen we nog verder gaan met het één op één oefenen op de Neonatalie (de oefenpop) en observeren hoe de werknemers de kindjes opvangen en reanimeren om vervolgens tips en eventueel uitleg te geven. 

Afgelopen donderdag was een indrukwekkende dag. Er was die dag een ernstig zieke vrouw binnengebracht op de verloskamers die 33 weken zwanger was. Na een aantal lichamelijke onderzoeken bleek dat deze jonge vrouw van 20 jaar enorme bloedarmoede had, waarschijnlijk veroorzaakt door malaria. Ze had een erg hoge hartslag, braakte zwart met bloed en ademde heel snel. Ze was echt heel ziek! We hadden de co-assistenten erbij gevraagd om mee te denken en samen met een doctor snel behandeling in te zetten. Helaas heeft dat niet mogen baten, ’s avonds is ze overleden. Reanimatie heeft haar niet kunnen redden. Heel naar om te bedenken dat haar man en tweejarige kindje alleen achterblijven en ineens hun moeder en broertje of zusje hebben verloren.

De laatste dag van de week hoopten we goed en gezond af te kunnen sluiten. Gelukkig was dit het geval: Esther heeft op de OK een kind gevangen bij een vrouw die eigenlijk een keizersnede zou krijgen, maar toch ineens haar kind eruit perste (zoals we eigenlijk al verwacht hadden). Samen met de co-assistent en verpleegkunde student hebben we ’s middags nog een prachtige bevalling begeleid.

Weer een week vol nieuwe ervaringen erbij! Dit weekend hebben we een prachtige wandeling gemaakt door de bergen naar een klein plaatsje Maskat. Zes uur lang wandelen en klimmen door geweldige bossen, over riviertjes, door dorpjes en plantages. Een hele mooie tocht!! In het plaatsje Maskat hebben we zaterdagavond de zonsondergang in de bergen bekeken en gevoetbald met kleine kindjes, hilarisch! Na een heerlijke overnachting in het klooster zijn we vandaag teruggekeerd naar Turiani. Esther is samen met één van de co-assistenten teruggewandeld. Imke is samen met de andere co-assistent terug gegaan met de pikipiki (motor) vanwege haar zere knie. Helaas had Esther na terugkomst ook een zere knie, stelletje kneusjes.Terugkijkend op het weekend zijn we moe, maar zeer voldaan!

Aankomende week is al weer onze laatste week in Turiani Hospital. Vrijdag zullen we naar Morogoro gaan om daar te overnachten en de zondag door te reizen naar Dar Es Salaam, waar we ons laatste dagje in Tanzania aan het strand zullen doorbrengen. Maandag landen we om 17.25u weer op Schiphol. We hopen deze week nog veel mooie ervaringen op te doen en het project ‘Helping Babies Breathe’ goed te kunnen afsluiten. Bedankt voor jullie leuke reacties en tot volgende week!